Alegoria życia

Są na świecie rzeczy,

które się pamięta.
Tak jak dekalogu,
to rzecz dla mnie święta.

Kładą się jak rosa

na życia połaci.
I naszym sumieniu,
myślach naszych braci.

Tak jak na tej ziemi,

miejsca nie wybierasz.
Tam gdzie los cię rzuci,
musisz cierpieć nieraz.

Dobry los Ci robi,

czasem niespodziankę .
Da Ci talent - zdrowie,
trzosu pewną miarkę.

A czasem doświadczy,

bólem i cierpieniem.
Niechcianym kalectwem
i tęsknoty cieniem.

Najważniejsze życia,

jest rodziny grono.
Ojcowskie ramiona
i matczyne łono.

Które Cię zrodziło

i dało początek.
Sióstr i braci miłość,
rodzinny zakątek.

Tam gdzie czujesz ciepło

i płomień Cię grzeje.
Rodzinne pielesze
i miłości plemię.

Gdy opuścisz gniazdo,

życia ruszysz szlakiem.
Nie zapomnij nigdy
co rodziny znakiem.

To co daje ciepło

i płomieniem grzeje.
Ognisko rodzinne,
zawsze ocaleje.

Znamy my to starzy,

od lat my na szlaku.
Zrozum co to życie,
nasz ty nieboraku.

- Cezary  Berdych  ”Prymus"

Zapraszamy do komentowania wierszy.