Łąka matki mojej

Jadę na piękną wielką łąkę

 tak tam zawsze...

 we mnie zieloną i taką jeszcze.

Jeszcze jestem i żyję też póki co

 sam ze sobą...

 jestem na cudownej łące

 tej co żyje i będzie...

 a jestem   tu z Tobą, matko.

Matko, mamusiu czemu płaczę

mateńko wiem dobrze

jak dobrze być na wielkiej

przestrzeni, gdzie w około

nie widać martwej żywej duszy.

Duszy mojej usłyszę jednak

głos tutaj tak wyraźnie

że są tu ze mną wszystkie

łąki tego świata z całej ziemi 

z  każdego lata.

Lata mijają a ja piszę  i  tworzę

tą łąkę matki mojej

gdzieś  na skraju puszczy

i tego tu lasu.

Lasu mi brakuje jak matki

i łąki i tego kamienia płaczliwego

na którym  z nią  razem

również  też siedzę.

Siedzę i patrzę, widzę tu po prostu

wszystko i nie tylko wzrokiem

swoim ... widzę tak daleko...

to z przodu  i to również z tyłu.

Z tyłu za mną jest cień matki

 mojej a przede mną wiem 

że jest cień...mego ojca.

Ojca góra jest też tu na tej zielonej

przestrzeni kampinoskiej

gdzie drzewa rosną i nie umierają

i rosły zawsze i będą

rosnąć dopóki....

Dopóki żyję przyjadę tu popłakać

jeszcze  sobie... bo lubię  

jak tą łąkę opodal  istnienia

mojego, naszego też  i rodzinnego ....

Początek wieku...

                   dawniej nowego .

- Mrozowski Artur

Zapraszamy do komentowania wierszy.