Nad przebiśniegi

 

Jeszcze bieli się ziemia

lodem skuta po brzegi,
a mi już zapachniały
czarem snu przebiśniegi.
 
Złota kula błyszcząca
nad szczytami się skrada,
topi zimne lodowce,
kropla za kroplą spada.
 
A we mnie poemat
wiosennej nadziei,
jarzy się w zabłąkanej,
nienazwanej kniei.
 
W roztopy już myślom
opadło zmęczenie,
czy to ostateczność,
a może zbawienie.
 
Wiem jest taka jasna
biel lśniąca jak zorze,
nie śnieg, nie przebiśnieg,
to Twe światło Boże.
 
I Ty mi tym światłem
świeć na każdej drodze,
bądź mi w bitwie życia
orężem i wodzem.
 
A wiosna niech będzie
malunkiem Twej ręki,
od zgryzoty ziemskiej
i wszelkiej udręki.

-  Iwona Sobczyk

Zapraszamy do komentowania wierszy.