Z zielnika

Czemu żeś nie miarkował zadając mi ziele

miłosne (gdy ciebie nie ma - wciąż trwa twój zamysł),

że muszę sypiać na poduszkach z chmielu,

wdychać opar kamfory, w dłoni ściskać jaspis ?

Proszę, oddaję wspólne wonne wspomnienia,

dawny wiew zielnych dni i szeptów cichych nuty,

czterolistną koniczynę schowaną w kieszeni,

w zamian podaj naparu z melisy i ruty.

Na zapomnienie tych nocy w aksamitach,

zraszanych deszczem gwiazd,  niech warg spiekoty

wypiją duszkiem wywar z maku, by śnić do świtu,

zapominając, gdzie ukryłam ciebie w tęsknocie.

Już nie odkrywam ponownie tych dróg którędyś

szukał gorących źródeł okazując niecierpliwość,

rozcierając mnie w palcach, jak kwiat lawendy,

podaj mi w nalewce - lawendową osobliwość.

A gdy przestanę już tęsknić i śnić o tobie

i śmierć spowije ciało w balsamiczne pęta,

z zielnikiem pod głową złóżcie mnie w grobie,

niech dusza każde zioło z osobna - pamięta.

- Zofia Szydzik

Zapraszamy do komentowania wierszy.