Chociaż marzec smutki przędzie,
zimno chodzi po kolędzie,
a już wiosna tam pod lasem, niedaleko.
Z trawy treny rozpostarła,
zgniłej mory się wyparła,
i zieleni borom dachy z liści strzechą.
Jeszcze ranek późno wstaje,
kwiecień się nie żeni z majem.
Jednak wietrzyk śpiesznie leci na rabaty,
żeby okryć ciepłym szalem
co zaledwie źdźbłem wystaje,
i co jest zalążkiem na wiosenne kwiaty.
Moja miłość znów ożyje
gdy pojawi się zawilec
i z krokusów rozfioletowione morze.
Będę w słońcu rozmarznięta,
w twych ramionach prawie święta
iść do nieba gdzie miłosny lśni proporzec.
- Lucyna Dąbrowska
Zapraszamy do komentowania wierszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Skomentuj ten utwór.